Kış Bahçesi!
Sana buğulu camların ardındaki mevsimden yazıyorum.
Ellerim üşüyor parmaklarım uyuşuk.
Merhaba ey Ey FClül makamında hüzzam şarkılar okuyan yar.
Bugün günlerden yine sensizlik ve us'umda çok kalabalık s’esler titriyor.
Avucuma bıraktığın yalnızlık, nereye dönsem tarifsiz bir karanlık, kuytu köşe kime sorsam hissiz.
Usul usul yürünesi yollar gibi, izbe ve tenhayım bu sabah.
Kimse bilmez zemheri, kalbimi yakan bir başka renge boyar zamanı.
Göğün göğsünden alır gözlerim en buğulu resmini.
Hüzün bu kadar mı yakışır, gölgesi düşünce aşkın düşüne.
Sen sevdaya yakışan güz yağmuru kokulum.
Gül düşer dudaklarına iklim bahara durur.
Yağmurun nefesi damlarken buselerinde bayram.
Çiçekli böcekli hülyalar ısmarlarım her arefesinde toplarım yalnızlığın bağından.
Şimdi hangi şiire dokunsam, sen kokuyor sanırım mesafelere inat rüzgar bana eşlik ediyor.
Oysa ki,
Sabahını özleyen gece gibiyim.
Kavuşmalara yıldız döşüyor gözlerim.
İçimde büyüyen kelimeleri şiirlere sığmaz diye söylemiyorum.
Evet en son yaprakta düşerken dalından ömrün meali gibi.
Toprağa tutunan ağaç misali umut ederken nice baharları.
Yarına sesleniyorum aslında bugün varız, yarın yokuz.
Sensizlik, sessizlik!
Hangi şiire değse gözlerim sen sağıyor bu sabah.
Bulutlar ağlıyor hiç nedensiz, aslına dönen ruhum ıslanıyor.
Kahvemin tadı yok gözlerine bakmayınca.
Haydi doğsun güneş avuçlarımı açtım göge.
Bir varmış bir yokmuş gibi varlığın kalbim üzülünce!
Çok şiirler yazdım duymadın hece hece.
Hangi şarkı doldurur yokluğunu bilmiyorum?
Şimdi avazım çıktığı kadar bağırmak, haykırmak istiyorum.
İnandır beni en baştan sevdiğine.
Mevsimsiz bir zaman gibi yokluğun.
Yok olmuşum sanki ben kimsesizliğimle!
Eşkiya bir hüzün dağlıyor yüreğimi.
Yok teselliden nasibim silsende gözlerimin nemini.
Sarsan da bir sarmasan da, yaralarımın sen kanayan yerlerini.
Aysız ve karanlık bir gecenin ikinci yarısı.
Sensizliği tütsülerken düşlerim.
Sana deli bir vakitten yazıyorum.
Ağlamsı bir ezgiden ilham sağarak!
Artık duymuyorsunuz değil mi hıçkırıklarımı?
Gecenin sessizliğine gömdüm ben acılarımı.
Onca yıldızın içinde yalnızlığı nasıl da yakışır ay’a...
Nuray AYHAN.
