Bağ Bozumu
“içimin sol yakasında büyüttüğüm sözler
Yüreğimin sokaklarında şiir yazan
Adamın sırlı söylemeleridir..”
Ömrümün öyküsü buğulu bir ah’kâr
Kan-ter içinde mecusi bir yangın
Şeffaf perdeler içinde ölür
Kayıtlara düşmeyen
Sığıntısız gün..
Kıyama durduğum her acıyı alnından öptüm
Bağbozumu mevsimi
Şıralı tepecikler ararken
Namlusu aşka dönük bir silahtır her sözüm
Ona dökülen bir ç’ağlayanım
Bitmeyen bir kavgamın rüyada bir düş yolcusu
Gülümser simden binek peronların vedası
Teyit edilmiş gözlerimin retinasında yırtılan hayalinin örtüsü
“Ayrılıklar eskitir” denmiştir ya “ömürü”
Bir deli Pınar akarken
Helak etmeden
Dindirir ya çare niyetiyle acıyı
Ömrün sahillerinde
Bir ay tutulur zifir sular içinde
Mahpus her düş
Prangalı dil aklım
Sözlerimi uçurur
Yaradan öte yara bir şahlanış
Sorularda s’aklarım
Cevaplarda ararım ey yâr seni
Aynı yetim i mgeleri derlerken lisanım kayboldum yittim
Toprağı öpüp ölüme nasıl merhaba derim daha ne çok şiir var yaşanmamış
Ayraç koyduğum hikayeler, şirazesini şaşıran kitaplar, koklanmamış çiçekler
Sevmeye söyleyemediğim sözler...
En çok da içimin sokaklarında şiir yazan adam’a demlenen o ibadet aşkıyla saklanan hisler....
Nuray AYHAN.
